प्रेमा शाह

दुई महिनादेखि मैले केही लेख्न सकेकी छैन । डायरीका यी रित्ता पानाहरू जति पल्टाउँछु, उत्ति मनभित्रको खाली झन् झन् बढ्दै गएजस्तो लाग्छ। कस्तो खाली हो, म आफैं पनि जान्दिनँ ।

म दुब्लाइसकें, थुकसित कहिलेकाहीँ रगत मिसिएर आउँछ, रातो आँखै तिर्मिराउने कालो रगत । मलाई टीबी भएको रहेछ । हुन त कहिलेदेखिभएको हो, तर थाहा भएको भने आठ महिना भइसक्यो, तबदेखि यही सेनेटोरियाममा छु । धेरै भइसक्यो मेरो छातीको एक्स(रे गरेको,डाक्टरले भन्थ्यो- मेरो दायाँ फोक्सो ज्यादै खराब भइसकेको छ रे ! साँच्चै मलाई पनि यस्तै लाग्छ– मेरो फोक्सो अब कुहिएर फतफतीझर्नमात्र बाँकी छ ।

मैले उहाँसित मेरो एक्स-रे फोटो हेर्न मागेकी थिएँ तर उहाँले ‘हुन्छ हुन्छ’ भन्दै अझैसम्म मलाई त्यो देखाउनुभएको छैन । उहाँ भन्नुहुन्छ- मलाई केही भएको छैन, चाँडै निको हुन्छ रे !

ओह !! मलाई आश्चर्य लाग्छ– किन उहाँ मलाई यसरी छक्काउन खोज्नुहुन्छ ! अब के बाँकी छ र ! छक्किने जति म पहिले नैछक्किइसकेकी छु ! यो थुकसित लत्पतिएको रगत, यो कुहिएको फोक्सो सबै मेरा आफ्नै कमजोरीका उपलब्धि त हुन्, अझ कति म छक्किऊँ ? कति घाटा परूँ ?

उहाँले मलाई कति माया देखाउनुहुन्छ, कति स्याहार गर्नुहुन्छ, सधैं मेरा अगाडि आएर घण्टौंघण्टा बसिरहनुहुन्छ । मलाई कत्रो भयंकर सरुवारोगले च्यापेको छ, यो उहाँलाई थाहा छैन – तैपनि उहाँ डराउनुहुन्न, घिनाउनुहुन्न । झन् एकै पलङमा मसित च्यापिएर बस्नुहुन्छ ।

मलाई उहाँको ज्यादै पीर लाग्छ । कतिचोटि उहाँलाई मैले आफ्नो नजिकबाट हटाइसकें, उहाँ मान्नुहुन्न, म के गरूँ ! हिजै पनि उहाँले कस्तोकाम गर्नुभयो, सम्झँदैमा मेरो मुटु अझै थर्रथर्र काम्छ । उहाँ मेरो अगाडि हुनुहुन्थ्यो, बस्दाबस्दै मलाई एकतमासको खोकीले च्याप्यो, मुटुथर्केर बाहिर निस्किएला जस्तो भएको थियो । उहाँ कति डराउनुभएको थियो त्यस बेला । खोक्दाखोक्दै रगतको सानो ढिका थुक र र्‍यालसँगलटपटिएर मेरो चिउँडोभरि पोतियो, मलाई आफ्नै सूर थिएन, पछि पो थाहा पाएँ- उहाँले आफ्नै रेशमी रुमालले त्यो थुक र र्‍याल थाप्नुभएछ । म छक्क पर्छु उहाँको लापरबाही देखेर । कस्तो केटाकेटी जस्तो मान्छे ! अघि दिउँसो उहाँको कोटको खल्तीमा हात पर्दा त्यही रुमालनिस्कियो, फोहरले कट्कटिएको । त्यही रुमाल किन चलाउनुपर्थ्यो, मेरै मुख पुछ्ने भुवादारी रुमाल पलङनिरै स्ट्यान्डमा झुन्डिएकै थियो नि।

कति राम्रो थियो त्यो रुमाल । प्याजी रङको प्योर सिल्कको । मैले नै एकचोटि उहाँलाई किनेर दिएको, कति खुशी हुनुभएको थियो त्यो रुमाल पाएर । मलाई प्याजी रङ चौपट्टै मन पर्छ, मेरो बाकस र दराजभित्रका सबै लुगा धेरैजसो प्याजी रङकै छन् । प्याजी रङ देख्यो कि मलाई असाध्यै प्रशन्नता लाग्छ । त्यसै उहाँ जिस्क्याउनुहुन्थ्यो, “तिमीलाई त प्याजी रङको टबभित्रै पो सधैं डुबाइराखूँ कि ?”

त्यतिमात्रै होइन, उहाँ मेरो प्रशन्नता र रुचिको ज्यादै कदर गर्नुहुन्छ । रमा मेरो ड्रइङरुम अगाडि दुबोको चउरभरि उहाँले प्याजी रङकाजर्भेराहरू लगाइदिनुभएको छ । म घण्टौं ती प्याजी फूलहरूको बीचमा बसेर साँझका रमाइला बादललाई हेरिरहन्थें । कति आनन्द लाग्थ्योत्यो गर्न मलाई । अहिले आठ महिना भइसकेको छ । म यहाँ छु, ती फूलहरूको स्याहार कसले गरिदिँदो हो ! ती प्याजी जर्मेरा ! प्याजी रुमाल ! ओह ! कसरी फोहरमा कक्रिएका । मेरो फोक्सोका कीराहरू सबै उहाँको कोटभरि सल्बलाइरहेका होलान् । छि : धोएर पनि के गर्नु त्योरागी रुमाल । त्यसैले मैले फोहर मिल्काउने भाँडोमा हालिदिएँ । उहाँ मलाई कति माया गर्नुहुन्छ, म परि लगाउन सक्तिनँ । मलाई थाहा छत्यो माया मभित्र व्याप्त छ, मेरो एकएक नसामा त्यसले जरा गाडिसकेको छ, त्यसबाट मुक्त हुन म कहिल्यै सकुँला ? म खुशी छैन । अझैपनि यो कस्तो माया हो, जसमा सन्तोषको सानो लेश पनि म भेट्न सकिनँ । यतिको माया पाएर पनि म खाली-खाली छु । यो खाली शायदकहिल्यै भरिँदैन ।

दुई महिनासम्म म ज्यादै थलिएँ, अहिले अलि सञ्चो छ, तर के ! टीबीका कीराले खानुसम्म मेरो फोक्सोलाई खाइसकेका छन्, त्यहाँ त खाली झ्वाङप्वाल मात्रै होलान् । कहिलेकाहीँ मलाई छातीभरि, मुटुभरि बतास छिरेजस्तो लाग्छ, त्यसैले मभित्र हावै हावामात्र छ, हावाभरिएको बेलुन । मेरो फोक्सोको झ्वाङप्वाल च्यातिएर ठूलो प्वाल भइसक्यो, सिंगै आकाश अटाउन सक्छ यहाँ, एउटा रित्तो आकाश । के गर्नुरित्तिनुमात्र त रहेछ नि, जति भर्‍यो, उति रित्तियो ।

९ असार

उहाँ आउनुभयो । सधैंको जस्तो आज पनि आफैंले अनार छोडाउनुभयो र रस निचोरेर गिलासमा खन्याउनुभयो । मलाई खान मन थिएन,गिलासतिर मैले हेर्दै हेरिनँ । उहाँको कुरामा पनि साथ दिइनँ । मेरो मन हिजोदेखि उदास उदास थियो, चल्न बोल्न मन थिएन ।

केही बेरसम्म हातमा अनारको रस लिएर उहाँले मलाई फुल्याइरहनुभयो । मैले सुन्दै सुनिनँ । आखिर उहाँले नै जबर्जस्ती मेरो टाउको समातेरगुलाफी झोल मेरो मुखभित्र खन्याइदिनुभयो । मुखमा लागेको अनारको च्याप-च्याप झोल मैले राम्ररी पुछ्न पनि पाइनँ । एक्कासि गोहीकातिखा दाह्राले मेरो ओठलाई पर्‍याम्म चपाए, रन्थनिएँ, ओठबाट कति रगत र कीराहरू निस्के-  मैले थाहा पाइनँ । म बेहोश भइछु । अहिले दुईघण्टाअगाडि मात्रै पो म बिउँझें । खोइ­ उहाँ त गइसक्नुभएछ । पानी परेकोले हो कि ! ऊ अझै पानी दर्किंदैछ । यो पानी अब रातभर थामिँदैन।

ऐयास् यो मेरो पाखुरा किन यसरी दुखेको, बेस्सरी बटारेको जस्तो भइरहेको छ । ए ! बिहान डाक्टरले पनि यसैमा इन्जेक्सन दिएको थियोक्यारे । त्यहाँ स्ट्यान्डमा के त्यो – मेरो चोलोमाथि कोट उहाँले छोडेर जानुभएछ । यस्तो पानीमा वर्षाती पनि लगाउनभएको थिएन । यो कोटमेरो चोलोमाथिस मेरो सेतो चालो मेरै रगत हराएको मुखजस्तो सेतो थाङ्नो, तैपनि उहाँ मलाई उत्तिकै माया गर्नुहुन्छस पहिलेको जस्तै होइन,अझ बढ्ता, पहिलेकाभन्दा पनि बढ्ता । ओह, उहाँको सुम्सुम्याइमा कति तत्परता छ, त्यो चटाइमा कति लोलुपता छ । मेरो ओठभरि अघिउहाँले लगाइदिएर जानुभएको थुक अझै लपक्क भिजेको छ ।

१२ असार

दुई दिनदेखि केही लेख्न सकिनँ । लेख्न सकिनँ के भन्नु- लेख्न पाइनँ, फुर्सतै भएन । यी तीन दिन उहाँले एक मिनेटको लागि पनि मलाई कहींछोड्नुभएन, म बाँधिएर बसिरहें उहाँको जब्बर अँगोलोभित्र । म रोगी, त्यही पनि क्षयका कीराले ध्वस्त पारिसकेका, त्यति उम्कन सक्ने बलकहाँ पाउनु मैले ।                          

यो गुलाफको बोट, पातहरू कति चम्केका ! हिजो बिहानभरि र रातभरिको पानीले निखार ल्याइदिएछ । म यहाँ बस्न आएदेखि नै योगुलाफको बोट यहीं छ, तल पोर्टिकोदेखि पस्रेर आएका यसका दुई लहरा मेरो कोठाको झ्यालमा सधैं यसैगरी तत्रिरहन्छन् । मजस्तै रोगी छ योगुलाफको बोट, पहेंला फूलमात्रै फुल्छन् । त्यसैले यसको मलाई माया लाग्छ, म यसको पातमा एउटा झुसिल्कीरा पनि बस्न दिन्नँ । देखेकोबेला एक-दुई वटा झुसिल्कीरा सधैं टिपेर फ्याँकिदिन्छु । अहिले त धेरै नै पहेंला कोपिलाहरू बोटमा लागेका छन् । फक्रेपछि झ्याल पहेंलै हुन्छ ।पहेंलो हाम्रो एउटै समवेदना ।

अहिलेसम्म उहाँ आउनुभएन । मेरो झर्को लाग्ने बानी, अलिकति अबेर भए पनि पट्याइ लाग्छ । अब त मलाई उहाँकै प्रतीक्षा छ, खाली उहाँकै।

उहाँको अत्तरमा भिजेको चिसो बास्ना आउने हात, चिसो ओठ मेरो रोगको एउटै सान्त्वना । त्यसैबाट त उहाँले मलाई सन्तोष दिन खोज्नुहुन्छ। यही यस्तै हात र ओठको सन्तोष चार वर्षदेखि उहाँले मलाई दिँदै आउनुभएको छ । म थाकिसकेकी छु, बिल्कुलै थाकिसकेकी छु, यी सन्तोषहरूबाट । उहाँ भने अझै थाक्नुभएको छैन । उहाँभित्रको अर्को पुरुष अझ उहाँभन्दा पनि बलियो र सशक्त छ– उहाँ मलाई माया गर्नुहुन्छ । उहाँ मलाई माया गर्नुहुन्छ, मेरो हरेक इच्छा र चिन्ताको उहाँलाई फिक्री छ । उहाँ मलाई चाट्नुहुन्छ, बिरालोले बच्चालाई चाटेजत्तिकै, तरउहाँलाई पत्तै हुँदैन । उहाँभित्रको सशक्त पुरुष ढाडे बिरोलोजत्तिकै निर्दयी भएर मलाई लछार्छ, पछार्छ, भुत्ल्याउँछ । हाम्रो विवाहको चार वर्षेखिएक सरह एकनासले विभिन्न तरिकाले उहाँले मलाई माया गर्दै आउनुभएको छ, तर उहाँलाई के पत्तो उहाँको त्यस सुमसुम्याइमा म कतिबिथोलिएकी छु, कति नाङ्गिएकी छु ।

विवाहको पहिलो रातमै आफूलाई उहाँमा समर्पित गरिदिएँ । त्यस बेला मेरो आँखामा कति सपना भरिएका थिए । उहाँलाई पाएर मलाई सर्वस्वपाए जस्तो लागेको थियो । उहाँको त्यस निर्लिप्त मायामा मैले बाँध भएर फुट्न होइन, बरु पोखरीझैं आफूभित्रै जमेर बस्न खोजेकी थिएँ । उफ्, उहाँ त बेगवान पुरुष हुनुहुन्थ्यो । एउटै जोसमा बग्नुभयो, मलाई पनि बगाउनुभयो । माया गर्दै उहाँले मेरो अन्तर वाह्य दुवैलाई मथेरपानीजस्तै पातल्याउनुभयो । म बगें । मलाई बग्न कर लाग्यो – बाटो उहाँले खोलिदिनुभएकै थियो । उहाँ लोग्नेमानिस हुनुहुन्छ, मस्वास्नीमान्छे । योबाहेक अरु सबै उहाँले बिर्सनुभयो, किनभने म एउटी लोभलाग्दी सिंगै मासुको डल्ला त उहाँको अगाडि छँदै थिएँ नि १त्यतिकैमा उहाँ सन्तुष्ट हुनुभयो । उहाँ लोभी स्यालजत्तिकै ममाथि खनिनुभयो र मेरो आदर्शको तहलाई उप्काइदिनुभयो । त्यहाँदेखि मकागतीझैं उहाँको मुठीभित्र बरोबर निचोरिँदै आएकी छु, चुइङगमजत्तिकै उहाँको तातो थूकमा पग्लिएकी छु । अब त के छ र मसित ! खालीराम्रो रबड मात्रै न हो, जति चुसे पनि, टोकेर क्याच-क्याच पारे पनि एक थोपा रस निस्कने होइन ।

ओह ! गुलाफको पातमा फेरि झुसिल्कीरा आएछ । जति फ्याँके पनि कता-कताबाट रगरगाउन आइहाल्छ । यी कोपिलाहरू फक्रन नपाउँदै झुसिल्कीराले पातलाई चलनी पारिदिने हुन् कि ! दुई दिनपछि त फक्रेलान् । मेरो औषधि खाने बेला भएछ, डाक्टर आउँछ अब । ऊ डाक्टर ! छि कति खानु औषधि पनि । एउटामात्रै हो र ! तरह तरहका । डाक्टर गयो रित्तो औंस लिएर, अर्को कोठमा पुगेपछि उसले फेरि त्यो औंसलाई औषधिले भर्छ, फेरि रित्याउँछ । म पनि त्यही रित्तो औंस हुँ, खाली, केही नभएको रित्तो । भएको जति सबै उहाँले नै सिध्याउनुभइहाल्यो ।यताउता लागेको खारखुर पनि सोहोरिइसकेको छ । साँच्चै यी चार वर्षभित्रमा उहाँ अलिकति पनि घाटामा पर्नुभएको छैन । घाटा म पो परेकीछु, भएको जति सबै सिध्याएर आखिर क्षयका कीरालाई आफ्नो जीवभरि पालेर मृत्युलाई कुरिरहिछु । उहाँलाई त के छ र ! झन् नाफै नाफा छ, लोग्नेभन्दा पनि बढी उहाँ एउटा चतुर घिउपसले सावित हुनुभएको छ, तै पनि उहाँलाई ममाथि दया उठ्दैन । मसित यो झिनो जी र कुहिएको फोक्सोबाहेक अरु के छ र, अझै के लिन आउनुहुन्छ यहाँ !

टीबी भएको सुनेर मलाई दुःख लागेन बरु खुशी लाग्यो । मैले सोचेकी थिएँ– कमसे कम यो यतनाबाट छुटकारा त पाइयो । त्यसै दिनहुँ ईश्वरकोनाउँमा एउटा धूप सल्काएँ, मेरो मन ढुक्क भयो । एउटा दुःखमा अर्को दुःखलालाई बिर्सने गरें तर यहाँ आएर मलाई उत्तिकै कष्ट खप्नु परेकोछ । दुई महिना थला परेको बेलाबाहेक ६ महिना मैले नर्कको कीराझैं उहाँको थूकभित्र लटपटिएर काटेकी छु । त्यो थूक कहिल्यै सुक्तैन, घट्तैन। मेरा हातखुट्टा सबै यसैमा टाँस्सिएका छन्, न आँखा उघार्न सक्छु म । मेरा परला यही प्याच-प्याच परेको थूकमा जमेको छ । कहाँ छ स्वर्ग –त्यही प्याजी जर्नेरामा, अनि नर्क यो थूकमा – कस्तो घीनलाग्दो जीवन ! कहिले त लाग्छ– त्यो प्वाइजन लेखेको सिसी स्वात्तै घाँटीभित्रखन्याइदिऊँ, तर नाइँ- म त्यसो गर्न पनि सक्तिनँ । यो तातो भतभती पोल्ने नर्कमा अझ कति यसैगरी जीवनलाई घिच्याइरहनुपर्ने हो । भन्छन् टीबीले खाएकाहरू झन् धेरै बाँच्छन् रे !

हिजोको एउटा घटना पनि लेखिहालुँ । सम्झन पनि सक्तिनँ, लाज लाग्छ । अहिले औषधि ख्वाउन आउँदा डाक्टरलाई सोझो मुखले हेर्न पनिसकिनँ, उसलाई पनि सबै कुरा थाहा छ । थाहा किन नहोस् उसलाई, म उसैको हातको प्राइभेट पेसेन्ट । हिजो राति पनि त्यसबेलासम्म उहाँपलङमा मेरै छेउमा पल्टिरहनुभएको थियो । डाक्टर के कामले हो- झ्वासझ्वास्ती कोठाभित्र पस्यो, फेरि ठाडै खुट्टाले ऊ फर्कियो ।एकछिनपछि उहाँलाई डाक्टरको कल आयो, उहाँ हाँस्तै कोठाबाट निस्कनुभयो र फेरि हाँस्तै फर्कनुभयो । सिल्ली डाक्टर ! मेरो मुख रन्नतात्यो, मैले उहाँलाई हेरें । उहाँको अनुहार निर्वाकार थियो । मलाई ज्यादै थक्थकी लाग्यो, के गर्नु सबै कुरा बुझेर पनि लाज पचाएर बसें ।

उहाँ आउनुभयो, ऊ मोटरको आवाज हाम्रै क्याडिलक हो । सेनेटोरियमजस्तो ठाउँमा लाखौं मोटर आउँछन्, तैपनि आफ्नो क्याडिलकलाई म राम्ररी चिन्छु ।

१४ असार

गुलाफ फुलिसकेछ । कति राम्रो दुईवटा मात्र फुलेछ । कहिलेदेखि पर्खेको मैले यो पहेंलो गुलाफलाई । अझ अरु त फुलेकै छैनन् । यी नफक्रेकाकोपिलालाई कति आनन्द छ अहिले, एउटा प्रगाढ निद्रा, अनन्त शान्ति । यी फक्रेका फूल कठै ! फेरि झुसिल्कीरा लागेछ । मेरो कामैझुसिल्कीरा टिपेर फ्याँक्ने भइसक्यो ।

सानुचा आयो ऊ ढोकामा, पाँच वर्षो ख्याउटे केटो । चम्पा यसकी आमा काली भए पनि राताराता गाला भएकी । ऊ यहाँ कुचो लाउने काम गर्छे। रोगीका कोठा-कोठामा डुलेर फोहर बेड-प्यानहरू उठाउँछे । उसको आफ्नै जिन्दगी छ । सानुचा मेरो बिस्कुटमा पल्किएको छ, अहिले ऊजंगारमा एउटा खुट्टा बाहिर एउटा खुट्टा भित्र हालेर ङिच्च हाँसिरहेछ । त्यसले दाँत देखायो कि म कुरा बुझिहाल्छु, बिचरो ! छिः कहिले तघीन लाग्छ- त्यसको नमाझेको दाँत र नाकमा कटकटिएको सिंगान देख्ता वाक्क वाक्क आउँछ । अहिले पनि बिस्कुट लिन आएको त्यो । एउटाक्रिमक्रेकर झिकेर ढोकातिर मिल्काइदिएँ, हत्तपत्त टिपेर खुर्र दौड्यो, बुद्धु केटो ।

हिजो केही लेख्न सकिनँ । राति १ बजे लेख्न बसेकी- लेख्न मन लागेन । निद्रा पनि परेन । आज पनि के लेखूँ खै ! ठूलो चट्टान उखेलिएर छातीमाझुन्डिएको छ । एउटा निर्जीव शताब्दी, अघिको फसिलसित जोडिन पुगेकी छु ।

हिजो उहाँले सताउनसम्म सताउनुभयो । चीलले मुसालाई झुन्ड्याएझैं झुन्ड्याएर मलाई माथि-माथि आकाश सबै घुमाउनुभयो । कहिल्यैनसकिने आकाश रहेछ । त्यहाँबाट कति तल देखिन्छ तर जति गयो-  उति माथि कहाली लाग्ने पो रहेछ । अहिले भर्खर फेरि डाक्टर मलाई इन्जेक्सन दिन आयो । इन्जेक्सन दिने ठाउँ थिएन, दुवै पाखुरा सियोले छियाछिया पारेको छ, त्यसैले निर्धक्कसँग फिला खोलिदिएँ ।डाक्टरले हातमा सिरिन्ज लिएर मेरो फिलालाई हेरीमात्रै रह्यो । त्यहाँ चिमोटेका र बोक्सीले चुसेजस्ता निकै नीला डामहरू रहेछन् । मैलेडाक्टरलाई भनें, “सपनामा मलाई आकाशमाथिमाथि उडेर घुमेजस्तो लागेको थियो । पछि अकस्मात् जमिनमा पछारिएँ । आकाश त केहुन्थ्यो र – निद्रामा पलङबाट पो खसेकी रहिछु ।”

डाक्टरले केही भनेन, चुपचाप त्यही नीलो फिलामा इन्जेक्सन दियो र कस्तो-कस्तो आँखाले मलाई हेरेर गयो ।

अस्तिदेखि मेरो छाती दुख्न थालेको छ । पहिले त अलिअलिमात्रै दुखेको थियो, मैले वास्ता पनि गरिनँ । हिजोदेखि त दुखेको झन्झ-न् बढ्नथाल्यो, मैले उहाँलाई हिजो पनि कति पन्छाएँ, बोलिनँ पनि । म नबोलेर हुन्छ र ! उहाँ त आफ्नै धूनमा बौलाहाजस्तै फत्फताइरहनुभयो, सनकीजस्तै हललल हाँसिरहनुभयो । उफ्, आजित पारिसक्यो यो झुसिल्कीराले मलाई ! हेर न, फूलसितै कसरी लपक्क टाँसिएको ।

हिजो आउँदाआउँदै एक गुच्छा प्याजी फूल मेरो हातमा थमाइदिनुभयो उहाँले । मैले त्यसै टेबुलमाथि राखेकी थिएँ त्यो फूलको गुच्छा । उहाँ घरजानुभएपछि त्यसलाई उठाएर हेरें, प्याजी फूल धेरै पछि खेलाउन पाएको, त्यसैले हेरिरहें, खेलाइरहें, एक-एक गरी गनें । मेरो हातमाछ्यास्स झुस लाग्यो, त्यति राम्रो फूल, त्यहाँ पनि एउटा झुसिल्कीरा रहेछ । हातभरि चिलाउने डाबरहरू उठे अनि कता-कता उहाँको हलललहाँसो मेरो बिरामीको प्राइभेट कोठाभरि घन्कियो । कालो झुसिल्कीराका टल्ल परेका आँखामा दुई वटा चम्किला आँखाले चियाए । म तर्सिएँ, उहाँले मलाई दुःखै दिन खोज्नुभएको रहेछ । त्यो प्याजी फूल मैले पर-पर मिल्काउन पठाइदिएँ नत्र त्यो झुसिल्कीरा फेरि मेरो पहेंलो गुलाफकोबोटमा उक्लन्थ्यो ।

ओह १ कस्तो खोकीले च्यापेको मलाई । ल, रगत पनि निक्कै पो आयो । सेतो थुक त पटक्कै देखिन्न । डाक्टरले यसरी बढ्ता रगत आउनुखराबी हो भनेको थियो । छाती झन् चस्किन थाल्यो, तकियाले थिचे पनि दुख्न छोड्दैन । उहाँ पनि आउनुहुने बेला भयो । हिजोको जस्तै एकगुच्छा प्याजी फूल दिएर मेरो छातीमा अझ दुख्ने थपेर जानुहुनेछ । चस्कियोस् यो छाती पनि, कति चस्किन पर्ने हो । यसैगरी छाती चस्किँदा चस्किँदै रगत ओकल्दा ओकल्दै म सकिन्छु । मलाई उहाँले सक्नै खोज्नुभएको हो । केही छैन, म सकिइसकेकी छु, फेरि सकिनुमा मलाई के चिन्ता ! सम्पूर्णता चाहन्नँ, थाहा छ अब म निको हुन्न, हुँदै हुन्न ।

अहिले फेरि अघिको भन्दा बढ्ता रगत आयो । उहाँ अहिले फेरि आउनुहुन्छ, ठट्टैठट्टामा एकै डल्लो पारी मलाई बेसरी निचोरेर जानुहुन्छ । रगत झन् चुहिन्छ । झ्यालमा गुलाफको लहरापछाडि त्यो परपरसम्म फैलिएको आँखाले नभेट्टाइसक्नु हरियो फाँट सल्लाघारीसित टम्म मिल्न पुगेको छ । दुवै हरिया एकाकार । फाँटमा को होलान् ती एक जोडी । घुम्न आएका हुन् क्यारे, त्यत्रो फाँट स्वात्तै चहारिसके । टाढाबाटउनीहरू कति राम्रा देखिन्छन् । आइमाईको जुरोमा गुलाफको रातो फूल छ, त्यो लोग्नेमान्छे चाहिँ आइमाईको कुममा हात राखेर हिँडिरहेछ । उनीहरू सल्लाघारीसम्म पुगिसके । लौ, त्यो गुलाफको रातो फूल र कुममाथिको हातलाई सल्लाघारीको बाक्लो छायाले घप्लप्पे ढाक्यो । अबअग्लो होचो तरेली परेको रित्तो फाँटमात्रै छ । रातो गुलाफ मेरो आँखाभरि तिर्मिराएर आयो । उफ् ! म सहनै सक्तिनँ, मेरो मुटु किन यसरीहल्लिन थालेको ! यो फलामको पलङ्ग पग्लेर मेरो जीउभरि टाँस्सिइसक्यो । कस्तो भत्भत् पोल्ने डाह ! आकाश किन हल्लिन्छ यसरी, हेरआम्मै नि ! सूर्य पनि खस्न लागिसक्यो, हल्लेको हेर ! ओह ! सूर्य पनि टुक्रिन्छ अब मेरो टाउकोमा । एकैचोटि आगो खनिन्छ, म डढ्छु,यी पहेंला गुलाफ पनि डढ्छन् मसित । हेर, झुसिल्कीरा गुलाफको पातमा यति चाँडै कत्रो लाभ्रे भइसकेछ । मरोस् यो पनि डढेर, फाल्दै फाल्दिनँटिपेर अब यसलाई, मरोस् । मेरो छाती चर्कियो, मुटु हल्लेको कसरी ! भित्रभित्रै भुइँचालो छुटेजस्तो छ । छाती पनि फुट्छ कि क्या हो ! छाती फुटेपछि त रगतको मुस्लो निस्कन्छ, रगत त्यहाँ सल्लाघारीभित्र पसेको रातो गुलाफजस्तै । फुट्न लाग्यो मेरो छाती, फुट्न लाग्यो, अब रगतको छेलोखेलो बग्छ । उहाँ पनि आइपुग्नुहुने बेला भयो, आउनुहुन्छ, मेरो छाती ‘ ।

म पनि टोकिदिन्छु, म पनि माया गर्न थाल्छु उहाँलाई । म पनि बिरालो हुन्छु, खस्रो काँढा उम्रेको जिब्रोले चाट्छु, उहाँको कमलो आङ्भरि ।उहाँको गुलाफी आङ गाडेर एक-एक चोक्टा मासु झिक्छु र मेरो फोक्सोका जम्मै कीरा त्यसमा भरिदिन्छु । मलाई माया गर्ने त्यो गुलाफी आङपनि मेरो आङजस्तै कत्ला परेको साह्रो फसिल हुनुपर्छ । उहाँका ती दूध निस्केलान् जस्ता ओठ कति लोभलाग्दा छन्, खै मेरो त्यस्तो ! उहाँ आइपुग्नुहुने बेला भयो, तयार भएर बस्नुपर्‍यो । ती ओठलाई मुखभरि च्यापेर तनतन पिइदिन्छु । त्यसभित्रको आलो रगतमा मेरो कुहिएको रगत जति सप्पै खन्याइदिन्छु । उहाँको मायाको प्रतिदान मेरो पनि उहाँलाई माया गर्छु । उहाँ मलाई माया गर्नुहुन्छ त्यसैले म पनि उहाँलाईमाया गर्छु । यसरी दिनदिनै मलाई घरदेखि भेट्न आउन उहाँलाई कत्रो मुस्किल पर्छ, त्यसैले उहाँलाई पनि यहीँ यस्तै सेतो पलङमा बाँधेर राख्नपाए कस्तो हुन्थ्यो ! आज त म उहाँलाई छोड्दै छोड्दिनँ । उहाँको फोक्सोमा पनि मेरो फोक्सोकोजस्तै झ्याङप्वालस सिंगै आकाश अटाउनसक्ने झ्याङप्वाल । हाम्रो फोक्सोको झ्याङप्वाल बढ्दै एकै ठाउँमा गएर मिल्छ, हामी ठूलो शून्य बन्छौं अनि तिनीहरूमाथि दुई वटा कत्लापरेका साह्रा फसिलहरू समयलाई गुमाइसकेका हुनेछन् । च्वच्वस् मेरो पहेंलो गुलाफ, एउटा-एउटा पातमा एउटा-एउटा लाभ्रे । सबै फूल खाएरसकिन लागिसके । यी लाभ्रेहरू कति चाँडो-चाँडो पातलाई सक्दा रहेछन् । पानी छिट्यो, ऊ आकाश हल्लिरहेछ खस्नलाई मात्रै बाँकी छ । गुलाफ ! पहेंलो गुलाफ एक-एक पत्र हराउँदैछ ।